Dokładnie przeszukuję cały Plac Centralny.

Przyglądam się zadrapaniu i po pewnym czasie dochodzę do wniosku, że to znak. Wytężam wzrok i nagle dostaję olśnienia. Ten dziwny znak to mała mapka. - Spryciara - pomyślałam - ta mała zaplanowała to, żeby się z nią pobawić. Wyciągam ze swojej sakiewki małą mapkę okolic i porównuję ją do zadrapań na beczce. Stoję tak długi czas i z zniecierpliwieniem przyglądam się obu obrazkom. Ludzie patrzą na mnie jak na dziwoląga, który ślęczy nad przewrócona beczką. Znalazłam - krzyknęłam bez opamiętania - tu się ukrywasz...

Skradam się po miękkim puchu. Dziewczynka stoi na przeciwko małego jelonka i mówi do niego.  Zatrzymałam się i przyglądam zachowaniu małej. Jest cała rozradowana. Oczy jej błyszczą, a na maleńkiej twarzyczce widnieje szeroki uśmiech. - Nie ładnie uciekać z domu - szepnęłam dziewczynce do ucha na co ona gwałtownie się odwróciła - powinnaś powiedzieć mamie...  bardzo się o ciebie martwi. Dziewczyna popatrzyła na mnie i zaczęła uciekać.

Zauważyłam, że dziewczynka pobiegła za jelonkiem, który przestraszył się mnie i uciekł. Uśmiechnęłam się szyderczo. Zaczęłam nawoływać jelonka. Wydałam z siebie nieusłyszalny przez człowieka odgłos. Cisza. Po minucie powtórzyłam "głuchy" ryk. Ponownie cisza. Po raz trzeci wydałam z siebie ten odgłos i po chwili zobaczyłam stojącego przede mną jelonka. Za nim przydreptała dziewczynka. Z podziwem na twarzy zbliżyła się do mnie i uśmiechnęła się.  - Nauczysz mnie tego? - zapytała onieśmielona - Też chce rozmawiać z jelonkiem, ale żeby mnie rozumiał. - Jeśli będziesz grzeczna to się zastanowię - uśmiechnęłam się do niej.